به گزارش شمال نیوز،  «اصغر صارمی شهاب» پژوهشگر ارشد سیاسی در یادداشتی تحلیلی با عنوان بومی گزینی استانداران؛ ضرورت یا امکان؟ با استناد به اطلاعاتِ انتخابِ استانداران در طول سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به بررسی و تحلیل رویکردهای موجود در انتخاب استانداران از حیث بومی گزینی پرداخته است که با اندکی تلخیص در پایگاه اطلاع رسانی وزارت کشور منتشر می شود.

مقدمه

با توجه به اهمیت جایگاه استاندار درسلسله مراتب مدیریت کشور، نحوه انتخاب استانداران موضوع تحلیل های بسیاری بوده که از آن جمله می توان به رویکرد مبتنی بر انتخاب افراد بومی، اشاره داشت. در این نوشتار ، محتوا و نتیجه کاربست این روش به بحث گذارده شده است.

الف. روش بومی گزینی

در روش بومی گزینی، یکی از ملاک های اصلی و محوری انتخاب استانداران، «محل زادگاه» است. در این روش فرض بر این است که شناخت کافی برای پیشبرد توسعه استان، زمانی محقق می شود که فرد انتخاب شده از نیروهای بومی استان باشد؛ چنین فردی توانایی مدیریت سلایق و گرایش های مختلف در استان را دارد.

ب.تجربه تاریخی

با مروری بر تجربه تقریبا چهار دهه نظام جمهوری اسلامی ایران مشاهده می شود که این ایده به عنوان یک روش مسلط مطرح نبوده است.با مراجعه به جدول زیر مشخص می شود که:

اول.تقریبا در همه استان ها از این روش استفاده شده است.لذا طرح آن به عنوان ایده یا روش جدیدی مطرح نیست.

دوم.این روش هیچگاه غلبه نداشته و به عنوان روش مسلط مطرح نبوده است.از تعداد 4970 استانداری که در دوره هایی کوتاه و یا طولانی ، منصوب شده اند ؛ فقط 124 نفر بومی بوده اند.یعنی چیزی حدود 2.49 درصد.

سوم.در برخی از استان ها اصولا از این روش استفاده نشده است(استان ها ی سمنان،خراسان جنوبی و البرز).

    جدول تعداد استانداران بومی از ابتدای انقلاب اسلامی